Może zawierać śladowe ilości optymizmu...

Obiecałem, że tym razem będzie weselej i myślę, że dotrzymam słowa. Nie będzie to zresztą szczególnie trudne, bo i wewnątrz jakby mniej mroczno. Pod ostatnim moim wpisem pojawiło się kilka pozytywnych komentarzy i już to samo w sobie jest budujące. Dziękuję.

W słuchawkach co prawda znowu Cohen (zgadnijcie, jak ma na imię mój kapelusz?), co nastraja raczej nostalgicznie, ale może da się to jakoś obejść, a jeśli nie, to poproszę go, żeby wpadł innym razem. No i w końcu nastrój chyba naturalnie ma to do siebie, że przypomina sinusoidę, tyle że wychylenia od średniej są różne u różnych ludzi. No i dziś u mnie jest raczej lepiej niż gorzej.

I co dalej? No właśnie...

Będę jednodniowym wolontariuszem. Namówiono mnie.

O ironio. Herman, którego zwykle irytuje otoczenie, który woli trzymać się na uboczu niż ładować w tłum, będzie biegał po mieście naklejając obcym serduszka na dupę (czy gdzie tam sobie zażyczą) i zawyżając wośpową średnią wieku. A „najgorsze”, że będę się nieźle przy tym bawił, jestem o tym przekonany.

Ciekawe, że można robić rzeczy zupełnie do nas niepodobne i wciąż pozostać przy tym sobą. A może czasem: być sobą dopiero wtedy?

Dobrze czasem mieć pretekst, żeby z czystym sumieniem odreagować codzienność. Ja się normalnie tak nie zachowuję, ale to przecież taka akcja. Albo performance. Albo rytuał. Albo libacja. Więc, sam rozumiesz...

A może pretekst wcale nie jest potrzebny, tylko najczęściej boimy się, że jak pretekstu nie będzie, to co ludzie pomyślą?

Może.

I to chyba tyle. Jak jest niezły humor, to nie ma weny. Cholerne sprzężenia.