Raz do roku wielkie granie...

Z okazji zostania jednodniowym wolontariuszem miałem okazję poprzyglądać się trochę reakcjom ludzi, od których próbuje się wyłudzić pieniądze. Były one tak powtarzalne, że można z łatwością wydzielić kilka kategorii. Nie będzie to zapewne lista wyczerpująca temat, ale akurat wczoraj takie a nie inne osoby zdarzyło mi się spotkać.

NIE MAM DROBNYCH, czyli największa grupa. Zaczepieni na ulicy zwyczajnie wykręcali się, mówiąc, że nie chcą, nie mogą, nie mają albo już dali. Po prostu nie. Towarzyszyć temu może nieśmiały uśmiech, zakłopotanie, przyspieszenie kroku. Całkiem normalna reakcja, czasami bardziej a czasami mniej życzliwa, ale zupełnie zrozumiała. Nie każdy musi czy może pomóc.

THERE IS NO SPOON, czyli ludzie, którzy swoją postawą i jakimkolwiek brakiem reakcji próbowali udowodnić, że tak na prawdę nie było tam ani mnie, ani puszki oraz że wcale nie ma miejsca ogólnopolska akcja zbierania funduszy. Czasem nie udało im się całkiem mnie zignorować i wymknęło im się jakieś burknięcie albo strzelili głupią, z założenia chyba groźną minę. Spuszczenie głowy, przyspieszenie kroku, obejście łukiem – to typowe zachowania przedstawicieli tej grupy. Rozumiem, że nie trzeba kochać całego świata i nosić zdjęcia uroczych szczeniaczków w telefonie, ale można jednak spróbować rzucić przynajmniej „nie, dzięki”, a po odrobinie ćwiczeń nawet podnieść wzrok czy się uśmiechnąć. To nie jest aż takie trudne.

PROWADZĄCY FAMILIADĘ, czyli ludzie, którzy myślą, że są zabawni. Nie trafiali się często, ale byli. „A kto wesprze mnie? Nie mam już na piwo!” było szczytem ich umiejętności komicznych. Choć może to ja po prostu nie miałem wczoraj do nich szczęścia, wiem przecież, że trafić się może osoba, która rzuci takim tekstem, że rozbroić może na bardzo, bardzo długo.

PRZECIĘTNY OFIARODAWCA, czyli osoba, która wrzuci coś do puszki, jeśli ją zaczepić, poprosić, zachęcić. Czasami widać było, że ludzie się nam przyglądali, jakby wręcz czekali aż się zbliżymy, ale jeżeli nie odezwałem się, to oni też nie wykonywali żadnego ruchu, tak, jakby bali się wykazać inicjatywę. Tak więc jeżeli przyjdzie Ci kiedyś zbierać pieniądze, choćby dla Orkiestry, a nie jesteś ponętną, długowłosą i długonogą niewiastą ściągającą wielu chętnych do pomocy samą krótką spódniczką czy dużym dekoltem, to polecam podchodzić i mówić do ludzi, to znacznie zwiększa skuteczność.

MIŁE ZASKOCZENIE, czyli osoby, które na sam nasz widok, czy raczej na widok puszki, sami z siebie przygotowywali jakiś datek. Zdarzyło się nawet, że jedna dziewczyna biegła za nami spory kawałek, bo koniecznie chciała coś wrzucić. Ale sympatycznych sytuacji było więcej. A to jakaś starsza pani wypatrzyła nas przez okno, zawołała i do nas zeszła, a to jakiś facet specjalnie zatrzymał samochód żeby wesprzeć akcję. To właśnie dzięki takim osobom wczorajszy dzień był całkiem udany.

Zabrakło mi natomiast jeszcze jednej grupy: WORECZKÓW ŻÓŁCIOWYCH, czyli osób, które by na mój widok automatycznie wyrzuciły z siebie, czego to one nie myślą o szatańskiej Orkiestrze, złodzieju Owsiaku, pieprzonych wolontariuszach, a przy okazji pewnie też o rządzie, studentach, Niemcach, pogodzie i nierównych chodnikach. Takich osób nie spotkałem, co bardzo dziwne, widząc ile żółci przelewa się w większości internetowych komentarzy na temat WOŚPu. Być może nieco zniechęcał ich fakt, że nie jestem małą czternastoletnią dziewczynką, na takie chyba łatwiej nawrzeszczeć. A może po prostu najprościej pluć jadem, gdy się jest anonimowym i schowanym za monitorem.

Zdaję sobie oczywiście sprawę, że WOŚP jest popularną i chętnie wspieraną akcją, inaczej nie byłoby tak łatwo. Tak czy inaczej, udało nam się (bo krążyłem po mieście razem z Mary) przetrwać na nogach te kilkanaście godzin i choć może nie wszyscy z nas byli oazami spokoju odpornymi na zachowania ludzi, to jednak nie pozabijaliśmy się i bawiliśmy chyba całkiem nieźle. A przy okazji uzbieraliśmy parę stówek dla dzieciaków i nie tylko, więc warto było.