Bo koniec świata to święto ruchome...

Całkiem udany był ten koniec świata. To znaczy - wiadomo, że sam koniec świata nie do końca się udał, jako że żyję, popijam końcoświatowe piwo a armagedon mam co najwyżej w żołądku po pochłonięciu w ciągu dnia sporej ilości pizzy i jeszcze większej sosu czosnkowego. Jednakże, o ile sama apokalipsa nie wypaliła, to już jej obchody były przednie. A że jeszcze zeszły się ze spotkaniem przedświątecznym z Aniołkami Charliego – wiadomo było, że normalny dzień to to nie będzie.

Było dostojnie i elegancko (świetnie Wam w czerni).

Było ciepło i rodzinnie (dzięki, Idziu Dzidziu).

Było gorąco i namiętnie (wszak wylądowałem w łóżku z trzema dziewczynami, z czego jedna dosłownie śliniła się na mój widok).

Było czapowo (ale kaktusa chyba muszę nazwać inaczej, dziwnie mi ze świadomością, że na parapecie czai się i czeka tylko aż zapadnę w sen jakiś Kutas z kolcami...).

Było wesoło (po czapli będę miał zakwasy na brzuchu i na mózgu).

Dzięki Wam! Kto był ten wie, kto nie był niech żałuje.

A sobie życzę jak najwięcej takich końców świata w takim towarzystwie.