Tylko obiecaj, że nikomu nie powiesz...

Każdy prędzej czy później zaczyna odczuwać potrzebę podzielenia się z kimś jakąś swoją tajemnicą. Najczęściej dobieramy do tego celu osoby zaufane i z założenia dyskretne, to rozumie się samo przez się. Problem w tym, że taka osoba też ma jedną lub więcej zaufanych i oczywiście dyskretnych osób. A im bardziej sensacyjna czy intrygująca jest wiadomość, tym pewniejszym można być, że popłynie dalej w świat. Naiwne jest więc założenie, że cokolwiek może pozostać tylko między osobą A i osobą B, a w niektórych przypadkach może się zdarzyć, że nie starczy nawet liter alfabetu. Często zresztą tak właśnie rodzą się plotki.

Parę dni temu otrzymałem od osoby A pewną niedopowiedzianą informację, co dość szeroko otwierało furtkę interpretacyjną. Oczywiście jedną z ciekawszych interpretacji pozwoliłem sobie podzielić się z osobą C, wspólną znajomą (ja w tym zestawieniu jestem oznaczony jako B jak baran, bo tylko baran przekazuje dalej niepotwierdzone informacje), rzecz jasna z zastrzeżeniem, że jakby co niczego ode mnie nie wie. I co? Oczywiście po paru dniach dostaję od A sms-a dementującego moje przypuszczenia.

W tym przypadku plotka zamknęła się na szczęście w trójkącie ABC, ale często powstają znacznie bardziej rozbudowane figury geometryczne, a kto wie, może i przestrzenne bryły.

Właśnie z tą świadomością sam staram się możliwie ograniczać w sobie potrzebę zwierzeń. Zdaję sobie sprawę (i nikomu nie mam tego za złe), że mniej osób dowie się o czymś, jeśli napiszę o tym na publicznym blogu, niż jeśli zdradzę twarzą w twarz choć jednej znajomej osobie, rzecz jasna z zastrzeżeniem „tylko obiecaj, że nikomu nie powiesz...”. No, ale wiadomo, czasami człowiek musi, inaczej się udusi. Swoją drogą, takie „zwierzenia, wyznania” to całkiem niezły nośnik do szerzenia dezinformacji ;>

***

Mówią, że koniec lata to koniec sezonu rowerowego. Ja natomiast wciąż korzystam z tego środka transportu i zamierzam trzymać się go jak najdłużej. Nie dość, że to oszczędność pieniędzy i czasu (a że czas to pieniądz, więc rzekomo oszczędzam pieniądze do kwadratu, gdyby to jeszcze miało jakieś odzwierciedlenie w zasobach portfela...), to jeszcze ruch to zdrowie. Tak powiadają. Niektórzy mówią, że pewno mi zimno, że mnie zawieje, że chory będę. Pytanie brzmi: czy bardziej marznie się podczas 10minutowej przejażdżki, cały czas w ruchu, czy czekając 10 minut w bezruchu na przystanku autobusowym? Właśnie.

Niech żyją rowery.