bezrefleksyjna refleksja

Dostałem w prezencie film. „Beats of Freedom” opowiada o przemianach w Polsce za czasów komunizmu i roli, jaką pełniła w tych przemianach muzyka; pokazuje, jakie znaczenie miała dla ludzi, oraz jaki był do niej stosunek władz. Rock, punk, stały się w Polsce swoistym nośnikiem buntu, środkiem do wyrażenia swojej niezgody na taką rzeczywistość. Warto było posłuchać relacji ludzi aby lepiej zrozumieć tamten czas. Jednak refleksje, jakie przyszły po obejrzeniu filmu, wiązały się zupełnie z czymś innym.

Film pokazuje Hippisów, Punków, Metalowców. Pokazuje ludzi, którzy mają cel, mają poczucie przynależności, mają swoją wspólnotę, mają silne poczucie siebie, ugruntowywane tylko i umacniane presją otoczenia. Pojawiło się natomiast w mojej głowie pytanie – jak w tym wszystkim odnajduję się ja?

Czasy się zmieniły, subkultury poprzekształcały, choć niektórzy również dziś czują bliskość ideologiczną i symboliczną, chociażby z hippisami; inni znaleźli swoje nisze lub nurty, poprzez które się wyrażają. A ja? Podziwiam ludzi, którzy wtedy żyli, tworzyli i działali. Szanuję tych, którzy dziś reprezentują sobą wyraźny wachlarz wartości. Tylko że ja, mimo całego podziwu i szacunku, nie czuję i nie chcę czuć się jednym z nich. Nawet jeśli oglądając „Hair” wszyscy jesteśmy hippisami, to na tym u mnie koniec. Nie jestem członkiem muzyczno-ideologicznych grup. Lubię słuchać muzyki, ale robię to dla muzyki w najwęższym znaczeniu tego słowa; nie pociągają mnie wielkie ideologie, zawoalowane przesłania. Może gdybym żył w czasach, do których się odnosiły, ale dziś – nie. Nie wyznaję nawet kultu żadnego konkretnego zespołu – być może dlatego koncerty nie pociągają mnie aż tak.

Ale mój problem, bo tak go chyba można nazwać, wykracza poza muzykę. Nie zapalają mnie spory polityczne. Nawet, jeśli dostrzegam jakieś rzeczy niewłaściwe czy absurdalne (jak chociażby głośna sprawa ACTA), to wszelkie manifestacje sprzeciwu czy poglądów zbyt mi śmierdzą manifestacją polityczną, tyle że ze strony tej czy innej partii. To całe polityczne łajno tylko mnie odrzuca – to zapewne znaczy, że nie jestem patriotą, zatroskanym przyszłością państwa i niegodnym miana obywatela. Mało tego, chociaż inni widzą w czymś powody do buntu, mi często wydaje się, że jest to sztuczne rozdmuchanie problemu, na którym komuś „z góry” zależało.

Nie czuję potrzeby buntu. Nie pociąga mnie tłum. Nie jestem więc stroną. A jeśli nie jestem stroną, to kim jestem? Pionkiem? Szarą masą? Zapewne tak należałoby powiedzieć. A może, skoro mam świadomość, a mimo to trzymam się na uboczu, to należę do jeszcze niższej kategorii? Staram się zachowywać spokój i rozsądek, ale może to tylko złudzenie, moje usprawiedliwienie dla strachu i braku działania?

Nie jestem hippisem, skinheadem, metalem, punkiem.

Nie jestem lewicowcem, prawicowcem, miłośnikiem ani wrogiem żadnej partii.

Nie jestem ani aktywnym członkiem społeczności, ani wyrzutkiem.

Jestem katolikiem, ale daleko mi do świętości.

Jestem studentem, ale z coraz mniejszą wiarą w to, że studia otworzą mi drogę do przyszłości.

Jestem człowiekiem, ale zbyt mało we mnie aktywnego człowieczeństwa.

Jestem Polakiem, ale minifestacji patriotyzmu we mnie niewiele.

Jestem istotą żywą, ale nie uczestniczę w Życiu. Tkwię w swojej skali mikro, zadowalając się małymi relacjami z drugim człowiekiem, żyjąc w swoim ciasnym i wąskim świecie, nie tworząc relacji makro, związku ze światem. Nie zapisuję się jak dotąd wielkimi literami w historii i wcale nie odczuwam takiej potrzeby.

Czasami mam zdanie, czasami go nie mam.

Czasem zastanawiam się nad tym, co się dzieje we mnie i wokół mnie, często jednak jestem bezrefleksyjny.

Sam sobie stawiam zarzuty, których nie odeprę. Nie pociąga mnie konflikt, nawet wewnętrzny.

Czy nie reprezentuję sobą wartości?

Czy więc nie mam wartości?

Kim jestem?